Ik rouw om mijn vader.

Ik rouw om het verlies van de hoop op een ideale vader.

De diagnose Alzheimer kwam deze week. Ik wist het al wel veel langer maar de bevestiging laat nu het rouwproces toe.

Ik ben al lange tijd in een zorgzame automatische stand voor mijn ouders maar vandaag was er veel onrust in me. Ik besloot vanmiddag één chocobliss* te nemen, een microdose hoeveelheid, om vanuit liefde te onderzoeken wat die onrust is.

Ik ga na een korte meditatie liggen en word koud en rillerig. Een bekend gegeven. Symbolisch zie ik het alsof ik afkickverschijnselen krijg. Onthechten van het ego noem ik het maar. Ik ga liggen en doe drie dekens over me heen.

Na een korte tijd voel ik verdriet opkomen. Ik denk aan mijn paps en de diagnose. Het is me nog meer helder geworden. ik rouw en huil intens. Ik rouw om het verlies van de vader waar ik altijd op gehoopt had. Zijn erkenning, zijn goedkeuring, zijn aanwezigheid. Het gevoel er mogen te zijn was onbewust afhankelijk van mijn vader. Ik ben zijn dochter die op het podium van het leven staat staat en lang hoopte ik op zijn stoel die zou gaan omdraaien. Het kleine meisje in mij heeft altijd in alerte paraatheid gestaan, wachtend op een glimp van zijn erkenning, glimlach, duimpje omhoog. Ik herinner paps als de afwezige vader achter de krant en gericht op zijn goede prestaties, hopende op de mijne. We hadden nooit ècht contact.

En nu zie ik hem dagelijks in zijn stoel waar hij ineens meer contact met me maakt dan ooit. Hij leeft op wanneer ik binnenkom en glimlacht met soms een grapje. Wat is het verschil met vroeger?

Ik zie en benader paps anders. Want ik zie hem anders en verwacht niets meer van hem. De diagnose Alzheimer is ons geschenk. Ik ontsla hem van mijn hoop op een ideale vader en accepteer hoe hij is. ik ontsla hem dat hij moet kiezen voor mij door op een goedkeurende rode knop te drukken. Ik ontsla hem van zijn taak om de goedkeuring of acceptatie te moeten tonen. Ik voel me bevrijd en voel geluk.

Ik moet tussen mijn tranen van verlies door ineens ook lachen. Ik realiseer mij hoe mooi Alzheimer kan zijn voor mijn vader momenteel. Ondanks de realisatie momenten die hij ook ervaart wanneer zijn ratio en begrip hem verlaat. Zonder gêne flirt hij met vrouwen op straat en verteld hij hoe gewild hij is en was. Hij vertelt vol trots hoe intelligent hij is en voelt hij zich geroemd om zijn voetbaltalenten, geliefd om zijn persoonlijkheid. Hij is overtuigd van zichzelf.

Toen ik behoeftig was naar zijn goedkeuring hekelde ik zijn opschepperijen. Schepte hij maar eens over mij op dacht ik dan. Zijn we eigenlijk niet jaloers op de kenmerken van egocentrisme omdat we last hebben van onze onzekerheden? Mijn paps is nu gewoonweg trots en zelfvoldaan, voelt geen remmingen hierover te vertellen. De naaste omgeving heeft er meer moeite mee dan hijzelf. Maar is dat zijn probleem? Ik voel geluk te bedenken dat hij tevreden is in zijn laatste levensfase. Ik gun mijn ouders een waardig levenseinde.

Ik rouw om het verlies van mijn hoop op een ideale vader en voel eenheid van mijn ego en zielsbestaan terwijl ik het zoveelste tissue pak. Ik glimlach bij de gedachte; Alzheimer ontslaat hem van de rollen die anderen van hem verwachten. Zoals Guido Weijers zei in zijn oudejaarsconferentie; " Maak van jouw verwachting niet mijn verplichting".

De Alzheimer diagnose bevrijd paps van de verplichting anders te moeten zijn dan hij is. Mijn vader is nog meer zichzelf. Uitvergroot. En elk oordeel over hem zegt iets over mijn verwachting naar hem. De hoop op de ideale vader die nooit vervuld werd.

Ik voel me bevrijd. Ik laat het verlies toe, ik laat mijn verwachting gaan en besluit nog meer mijn eigen verantwoordelijkheid te nemen.

Ik voel me dankbaar dat hij mijn levensvader is. Dat zijn persoonlijkheid er voor hemzelf was, en niet voor mij bedoeld. Zijn persoonlijkheid is krachtig geworden door het vermijden van veel pijn. Zijn illusies en onvermogen om te verbinden is deel van zijn persoolijkheid. Met elk recht van bestaan. Net zoals mijn persoonlijkheid recht van bestaan heeft, evenals de wijze waarop het gevormd is. Ik draag mijn eigen levensvorming, door hem slechts gegeven.

Als ik de goedkeuring dan niet meer van mijn paps verlang, van wie dan wel?

Ik zocht deze in partners, in 'likes' en complimentjes. Ik hunkerde er vroeger naar alsof mijn identiteit ervan af hing. En dan realiseer ik me ineens op mijn matras; de goedkeuringen en acceptatie waarnaar ik verlang en die ik ontvang zeggen niets over mij. Maar over de persoonlijkheid van die ander. Die ander geeft en vervult een eigen behoeftigheid. Dat doen we nu eenmaal, zorgen dat onze behoeftes vervuld worden. En als ik deze geschenkjes, complimenten enzovoorts, kan ontvangen dan is het een momentopname waar ik van kan genieten, zie ik in. Misschien is 'mijn ontvangen' de ander kunnen Zien zoals de film Avatar 'i see you' uitlegt.

Nee , mijn bestaansrecht, 'goed genoeg zijn', is niet afhankelijk van mijn vader of wie dan ook besef ik me. Mijn ouders hebben me het leven gegeven en ik draag zelf de verantwoordelijkheid erover zodra ik ertoe in staat werd.

Paps is mijn levensvader, ik heb ook een bronvader. Ik zie deze terug in mijn krachtdier, een krachtig zwart paard. De krachten hiervan zijn gerelateerd met mijn vader. Moed, bevrijding, vrij zijn. Net zoals ik de kwaliteiten van mijn moeder in mijn bronmoeder herken, de medicijnvrouw aan het vuur.

Mijn ouders zijn levensouders. Ze hebben gegeven en al hun vermogens gedeeld. Hun persoonlijkheden zijn gevormd door overleving om in hun levensbehoefte te zijn voorzien. Ik beleef op mijn matras de eenheid van alle lagen van mijn bestaan en geniet weer van de onvoorwaardelijke liefde.

Ik heb gerouwd vandaag. Ik nam de tijd en gunde mij een paar uur tijd om te voelen, te huilen en te begrijpen. De vloer is bezaaid met tissues in mijn 'reiskamer'. Ik eer mijn vader voor zijn rol in mijn leven. Onvoorwaardelijk. Daarmee ben ik ook onvoorwaardelijk-genoeg. Ik mag nu zijn leven nog een tijdje met hem vieren. Hem erkennen in wie hij is. Hem bewonderen voor zijn moed en vrijheid die hij op zijn eigen wijze laat zien. Met hem kunnen grappen over de eenvoud van dagelijkse dingen. Er is ruimte gekomen om échte verbinding met hem te maken. Vrij van hoop en verwachtingen maakt dat we meer contact kunnen maken.

Ik voel dankbaarheid dat Alzheimer ons deze momenten nog kan geven. En dat hij mijn vader is en ik zijn dochter. Zonder verwachtingen.

❤️

*rauwe cacao+caapi+truffels. Een psychedelica die je hart opent en alle grenzen tussen je emotionele, mentale en spirituele werelden vervaagt. Het helpt je zonder oordelen vraagstukken te onderzoeken.