Ouderverstoting

Ouderverstoting; een term die steeds vaker voorbij komt...

Als moeder kan ik me er niets bij bedenken dat je de andere ouder van je kind afkeurd of een slcht beeld van die andere ouder verspreid. Zelf was ik jarenlang alleenstaande ouder en ook al was ik het niet altijd eens met zijn opvoedkundige aanpak, ik respecteerde altijd zijn manier van het vaderschap omdat ik zijn liefde voor de kinderen zag. Ik vertrouwde er ook op dat de kinderen zelf zouden kunnen kiezen, waar zij zich prettig bij voelden. Een beetje van hem en een beetje van mij, zoals ik op mijn beide ouders lijk.

In gesprekken met ouders deel ik vaak dat, je als ouder de beste opvoeding geeft wanneer je elkaars verschillen kunt accepteren, je kinderen hierdoor leren dat diversiteit een groot geschenk is om meer over hun eigen persoonlijkheid te kunnen ontdekken. Om als kind meer over je eigen behoeftes en verlangens te kunnen waarnemen. Met name in de pubertijd is het een fase dat kinderen los willen komen van hun loyaliteit aan ouders en een eigen identiteit willen ontdekken. Een kind wil zich veilig voelen bij beide ouders om zich te kunnen uiten zonder afgewezen te worden. En ook nieuwsgierig te mogen zijn om een ouder telkens weer verder te ontdekken.

Tip: neem de aanpak  van de andere ouder als tool om te laten zien hoe jij ermee omgaat zodat je kind leert kiezen om met diverse gedragingen, meningen om te gaan. Als ouder geef je geen voorbeeld maar ben je het voorbeeld.

Het ontkennen van een ouder in een kinds leven, die veel te spiegelen heeft over een deel van een kinds persoonlijkheid, is ook het ontkennen van een bestaansrecht van een kind. Niemand wil afgewezen worden vanwege een eigen persoonlijkheid met kwaliteiten of beperkingen die onderdeel zijn. Iedereen wil genoeg zijn. Ouderverstoting heeft niet iedereen door omdat niemand in zichzelf een dader wil zien. De andere ouder afwijzen komt voort uit het probleem in de liefdesrelatie.

Ik hoor wel eens van collega mediators dat zij het gedrag van ouderverstoting afwijzen en tijdens de gesprekken met een ouder blijven benadrukken hoe slecht dit voor een kind is, met alle goede bedoelingen. Het probleem hiervan is dat een ouder die dit doet zich nog slechter gaat voelen en het eigen schuldgevoel nog meer gaat ontkennen en verleggen buiten zichzelf. In mijn werk als mediator-coach probeer ik de pijn te zien van de afwijzende ouder. Waar zit de angel? Wat maakt dat deze ouder de kinderen als schild opzet en zichzelf als de betere ouder ziet? Waar komt een pijn vandaan? Maar, ik kan alleen iemand raken die ook 'aangeraakt' wil worden.

Mensen beseffen tijdens emotionele fases, zoals een scheiding, niet altijd dat hun aangenomen identiteitsrollen in het gedrang zijn. Een verlies van een identiteit, zoals die van een zorgzame partner die gewaardeerd wordt, een ouder die in balans is of deel uitmaakt van een geslaagd huwelijk, kan ongemerkt veel schuld en schaamte oproepen. Hier niet mee overweg kunnen gaan is niet zo vreemd voor velen. De meeste mensen hebben niet geleerd om met verliezen en emoties om te gaan. En zelf verantwoordelijkheid te nemen voor een verlies of emotie. Zeker niet in een maatschappij waar beschuldigen en polarisatie een besmetting is geworden.

Hoe los je ouderverstoting dan op?

We kunnen, naar mijn mening, dit begrip alleen oplossen wanneer we zelf verantwoordelijkheid nemen in het (ver)dragen van verliezen. Door inzichten te krijgen waar we in onszelf het verlies ervaren en hoe wij het aangeven van eigen behoeftes verloren zijn. Zelf verantwoordelijkheid nemen voor emoties als verdriet, woede, schuld en schaamte heeft tegelijkertijd veiligheid van een omgeving nodig, oordeelloos. En vertrouwen dat men er niet alleen voor staat en je genoeg bent. En ook, dat niet alles maakbaar is en we al lerende ontdekken dat ieder uniek is.

Wil jij meehelpen aan het tegengaan van ouderverstoting? Of anderen motiveren dit te voorkomen? Onderzoek* met een coach, therapeut, via een training of retraite, wat er diep binnen in jou leeft en hoe je hier bewust en onbewust mee dealt. En wat je in jouzelf ontdekt, leert jou de ervaring met anderen te delen en, in volle aanwezigheid bij de ander, te steunen.

Want in ieder van ons schuilt een onzekere ouder die een andere ouder uit bescherming voor het eigen (innerlijk) kind af wil wijzen. Net zoals we zeker weten dat we het daderschap voor iedereen weggelegd is, in meer of mindere mate.

*Ben je bereid om verantwoordelijkheid voor je eigen leven te nemen, zelfregie te pakken? Kijk dan naar het aanbod voor meer zelf-bewustwording op mijn website en mijn aanbod, onder de Vergevingscode®.