Boodschapper loskoppelen van de boodschap
Een enkele keer krijg ik uitlatingen over me heen die me ergens nog altijd raken omdat het oordelen zijn over mij zonder dat er moeite genomen wordt om nieuwsgierig te zijn naar mij in het geheel. Zeker als het om naasten gaat, famile en beste vrienden. Ook in mijn praktijk komt elk ‘probleem’ van mijn clienten terug bij het gezin van herkomst. Of het nu op het werk of in een relatie of zelfs de maatschappij afspeelt. En daar is ook de heling te vinden.
Gedeeld ‘trauma’
Met familie heb je een bijzondere band en zit iets onvoorwaardelijks en tegelijkertijd iets voorwaardelijks in. Je bloedband is onvoorwaardelijk (voelbaar) maar de verwachtingen zijn hier ook het hoogst en het verlangen het diepst (als je tenminste eerlijk naar jezelf kunt zijn). Ook al neem je fysiek afstand, de emotionele (bloed)band kan nooit verbroken worden. Wanneer een diepliggende ‘trauma-pijn’ geraakt wordt (je triggers die je emotioneel maken) dan heeft dit meestal met je vroegste herinnering te maken (je latere gebeurtenis raakt vaak een oudere herinnering). Een ouder, broer of zus zijn meestal betrokken in die vroegste herinnering . Hier (vroeger) ontstonden de kernovertuigingen over zichzelf die dit trauma nu nog in stand houden. Een trauma is een beleving die een levensbehoefte niet vervuld heeft, zoals de behoefte aan voeding, liefdevolle aandacht en veiligheid. We hebben dus allemaal wel een traumatische ervaring opgedaan in de kinderjaren als je goed herinnert.
Gedeelde verantwoordelijkheid
Het misverstand die velen hebben is dat de betrokkene (de ‘dader’) verantwoordelijk is (geweest) voor de gevoelde emotie (boos, teleurstelling, irritatie, woede, verdriet, etc) maar eigenlijk slechts een aandeel heeft gehad in die beleving.Gevoelde wrok en woede naar familie berust op een vastgeroest idee dat het familielid verantwoordelijk blijft voor de pijn (niet vervulde behoefte) die nog altijd is blijven bestaan, niet losgelaten. En er wordt niet óver gepraat met elkaar omdat ook de ander een eigen (verdrietige) pijn heeft die geen aandacht van zichzelf krijgt. Oordelen blijven de pijn in stand houden, contact wordt vermeden.
‘Als je vergeeft dan komt er toch ook verzoening?’
Nog zo’n misverstand; bij verzoening zijn er twee voor nodig. Een bijkomend misverstand is dat boosheid en vergeven twee verschillende ervaringen zijn. Wanneer ik boos ben heeft dat met een eigen gevoel, een soort van energie in mij te maken dat geuit wil worden. Het gaat over mijn eigen grens aangeven en ruimte kunnen geven aan wat er precies gevoeld mag worden. Het willen vertellen wat ik wel en niet fijn vind tegen diegene die aandeel heeft in het overschrijden van mijn grens. En waar ik hoop dat de ander mijn pijn hoort en ziet maar geen ‘must’ moet zijn. Dat is wat relaties versterkt, waar ieder gelijkwaardig is.
Wat vergeving NIET is
Vergeven is NIET het goedkeuren van het gedrag of uitlatingen van een ander. En evenmin het wegstoppen van de boosheid die nodig is om een grens aan te geven. Vergeven is de ander ontslaan van de verantwoordelijkheid over mijn gevoelde boosheid en het zelfbesef dat ik een verdriet mee draag dat nog aandacht (van mijzelf) nodig heeft. Ik kan dus boos zijn DOOR iemand die ik tegelijkertijd lief heb als mens. Ik geef mijn grens aan en tegelijkertijd is er niets om de ander kwalijk te nemen. Ja het kan echt!
Boosheid is een energie die gevoeld mag worden en vergeving is niet de sluier die het gevoel gaat bedekken. Vergeven is niet een Moeder Theresa uithangen. Ook zij heeft woede gekend hebben, zoals ook Ghandi of Mandela. Zij hebben zelf verantwoordelijkheid genomen voor hun boosheid en verdriet in zichzelf en zijn dit gaan verwerken zonder van de andere aandeelhouder te verwachten deze pijn weg te nemen. Deze ‘voorbeeldige’ vergevingsgezinde mensen bleven desondanks kritisch en strijdbaar voor hun missie.
Compassie gevoel
Vergeven is ook jezelf vergeven. Je eigen boosheid en verdriet te kunnen toelaten. Je eigen aandeel, gedrag en gedachten kunnen vergeven. Vergeving doe je voor jezelf, niet om de ander een goed gevoel te geven of het gedrag van de ander goed te keuren. Ook niet als je beseft dat de ander zich niet bewust is van het gedrag wat je als kwetsend voelt en je dáárom maar voor ‘de goede lieve vrede’ er niets mee doet. Vergeven doe je ook niet om de relatie met de ander te herstellen.
Compassie is het gevoel bij vergeven.
Een compassie-vol leven delen met anderen betekent ook dat je eerlijk en open naar elkaar kunt zijn zodat de ander jouw kwetsbare kant mag ontdekken en jijzelf je grens stelt en met compassie voor jezelf zorgt.Vergeving is een keuze waar alleen ikzelf voor kan kiezen, los van de keuze van de ander.Verzoening is een daad (samenkomen) waar twee keuzes voor nodig zijn. Ieder de keuze om de pijn van de ander te zien en naar het liefdevolle aandeel van de ander te verlangen.
