Als een ervaren zenmeester over de hobbels van het leven

Het is nog koud en donker in de kamer wanneer ik op de rand van het bed ga zitten. Ik twijfel nog even of ik niet terug ga onder de warme deken. De gedachte aan het mooie lichte landschap motiveert me om toch op te staan. Ik wil nog van de sneeuw genieten zolang het kan. Suf en stijf trek ik mijn fleecetrui over mijn satijnen nachthemd, trek een pluche broek aan en warme sokken. Ik loop de trap af, rechtsreeks in mijn wandelschoenen en te grote winterjas. De dikste sjaal die ik heb, een muts, en dubbele handschoenen. Ik houd van de warmte. Zo voelt het toch nog alsof ik de warme deken van mijn bed meeneem. Het nog warme nachthemd eronder.

Vandaag wil ik niet de hand van mijn vriend vasthouden. Ik heb evenwicht nodig merk ik. Het is glad en de ongelijke ondergrond van tegels, sneeuw en ijsbrokken laten mij het gewenste tempo mislukken. Ik raak gefrustreerd. Het zweet begint op mijn rug te staan. Angst voor pijn in de knie komt naar boven. Ik moet mij concentreren op de ondergrond. Terwijl ik mijn tempo probeer vast te houden, raak ik nog vermoeider om maar niet weg te glijden op gladde stukken of onverwachte hoogtes.

En dan herinner ik me de retraite van Thich Nhat Han, een bekende Zen meester, waar we mindfull leerden wandelen;

De les van Thich Nhat Han

-  Ga met je aandacht naar de voeten. Voel hoe de voetzolen de ondergrond raken

- Laat je voeten afrollen van hiel naar teen

- Neem waar hoe elk deel van je voet de ondergrond waarneemt.

- Vertraag

- Merk op hoe je versnelt wanneer je denkt, vertraag dan weer.

Ik vertraag mijn tempo. Wanneer ik mijn voeten de controle geef, merk ik dat die twee heel bewust de afstemming met de ondergrond maken. Het tempo wordt verlaagd en elke deel, van hak tot teen, maakt bewust contact met de sneeuw, de ijsbrokken en het steen. Mijn ademhaling wordt rustig. Ik voel steeds meer rust in mijn hoofd, de spanning in mijn lijf neemt af. Het is heerlijk om zo gedragen te worden door mijn voeten die mij door dit witte landschap brengen. Ik voel de rust in me ontstaan.

Hollen rennen vliegen

Ik denk aan het leven zelf. Hoe dit een metafoor is voor het leven. Wanneer we gestrest zijn of een doel nastreven, we onszelf opleggen iets te moeten. We lopen hard door en raken dan uitgeput. We zitten dan in ons hoofd en vergeten te ademen en te aarden. Wanneer we hobbelige wegen meemaken in het leven, bijvoorbeeld een scheiding, een groot verlies, ziekte of welke tegenslag dan ook. We gaan vaak door. Zonder te vertragen, stil te staan bij de impact op ons lichaam en gemoed. Sterk blijven, volhouden, rennen, vliegen, opstaan. Tot we barsten, opbranden, neervallen, verkrampen, enzovoorts.

Mijn eigen leven schiet voorbij in de gedachten, terwijl ik de overgang naar vertragen maak. De tegenslagen die mij uitnodigden om te vertragen en stil te staan bij mijn emotionele processen. En wanneer het probleem weer opgeklaard was, kon ik ook weer mijn levenstempo verhogen. Het aarden, dus meer in mijn lichaam komen, brengt me veel gedurende tegenslagen. Haptonomie draagt hier veel in bij. Verwachtingen en eisen, het woordje ‘moeten’, “zou dit” en “zou dat”, “had ik maar dit en dat”, “bang dat zus en zo”, het heeft me eerder stress dan oplossingen gebracht. De heldere momenten met nieuwe mogelijkheden kwamen bij een heldere geest. Bij meditatie, toen ik naar mijn voeten ging, naar mijn ademhaling en ging vertragen.

Van controle naar overgave

Mijn wandeling veranderd. Ik geniet nu van de ongemakkelijke stukken ondergrond. Ze doen me denken aan de tegenslagen in mijn leven en hoe ik deze overwonnen heb. Ik vertraag en voel mijn voeten hoe ze met beleid de hobbelige ondergrond trotseren. Ik ben in het hier en nu, mijn ademhaling is kalm en mijn tempo is voor de helft vertraagd. Ik geniet nu. Mijn lijf voelt licht en aangenaam. Ik ben me bewust van de omgeving, van de vogels. De gele plekjes in de sneeuw doen mij inbeelden hoe vele baasjes hun hond al vroeg uitgelaten hebben en misschien wel de stress hadden om op tijd terug te zijn voor een zoveelste online meeting. Hoe de hond lekker in het nu was en gewoon zijn ding deed. Ik voel dankbaarheid welke vrijheid ik als zelfstandig onderneemster heb. Ik voel me als een ervaren koorddanser soepel over de hobbelige sneeuw paden lopen. En wanneer de zon boven de daken uitkomt, geniet ik van de verlichte wereld.

Mijn les kan iedereen leren. Daar heb je geen burnout, ziekte of een lockdown voor nodig. Het is een levensstijl, een kwaliteit die iedereen kan oefenen. De bereidheid om de controle over elke gedachte los te laten, is een begin. Overgave aan het moment, zonder oordeel. Het is de controle die je als stuurman over je eigen leven weer in handen neemt. Het klinkt paradox en dat is het. Maar zo is het leven. Controle is niet verkeerd, het is de betekenis die je eraan geeft die de controle definieert. Wil je controle als beheersing, of wil je controle als echtheidsonderzoek? Om te onderzoeken of wat je gelooft ook werkelijk waar is en vervolgens te vertragen bij jouw eigen antwoord.

“Letting go gives us freedom, and freedom is the only condition for happiness. If, in our heart, we still cling to anything – anger, anxiety, or possessions – we cannot be free.” ~ Thich Nhat Han