Vergevingscoach, JIJ???

Soms zijn er mensen die een oordeel vormen over wie ik ben. Waarbij ik me dan afvraag hóe mis ze het kunnen hebben met hun oordeel. Maar laat ik wat meer uitleggen hoe het met oordelen en vergeven werkt. “Ik sla stijl achterover dat jij je boosheid uit over dit beleid of die persoon. En jij noemt jezelf een vergevingscoach?” Hierin herken ik dat diegene een eigen visie heeft gevormd over emoties én vergeven op zichzelf. Vanuit mijn beroepsmatige kennis weet ik dat dit met een eigen interpretatie over zichzelf en het leven te maken heeft. Toch raakt het me wanneer het mensen zijn waar ik om geef die een oordeel over mij hebben. Dit raakt een diepliggende overtuiging bij mijzelf waarmee ik nog soms iets te doen heb. Ik ben vernederd, mishandeld, gekleineerd, bedrogen, misleid, misbruikt, genegeerd en opgesloten geweest. Allemaal gebeurtenissen die iets gedaan hebben met wat ik over mezelf ben gaan geloven. Een belevenis is feitelijk neutraal. De interpretatie die ik eraan geef levert de ervaring met overtuigingen en emoties. Dus de betekenis ervan verzin ik zelf? Zucht… Andere gebeurtenissen die wél een fijn gevoel gaven kregen weinig ruimte of kon ik gewoonweg niet geloven. Ik heb geleerd dat we verslaafd raken aan de gevoelens die we associëren met de beperkende overtuiging en daarom blijven we onszelf straffen met gedachten als ‘ik ben niet goed’,‘ik ben tot last’,’ik doe het toch nooit goed’,’ik ben slecht’,’ik verdien straf’,’ik doe er niet toe’, ‘niemand houd van mij;’, enzovoorts. Het koste mij ooit moeite dit te geloven. Door jaren van zelfontwikkeling met pijnlijke gebeurtenissen begon ik patronen te herkennen. Ik kreeg sterk de behoefte om te leren vergeven, terug naar liefde en rust. Ik was moe geworden van mijn leven. Vanuit allerlei stromingen, nationaal en internationaal volgde ik trainingen en therapieën. Uiteindelijk leerde ik dat de basis ligt in zelfvergeving, om de rust te krijgen die ik nodig had. De relaties die ik heb met dingen en personen bestaan ten behoeve van het corrigeren van oude overtuigingen. In mijn praktijk heb ik mijn leerprocessen kunnen vertalen naar begeleiding voor anderen. En met succes. De titel van ‘Vergevingscoach’ was voor mij een praktische manier om in één woord te verduidelijken wat mijn manier van coaching teweeg brengt. De terugkeer naar Liefde.

“Vergeving is eenvoudig het bewustzijn, voorbij je gedachten, dat alles wat je pijn lijkt te doen geen betekenis heeft’. ~Brent Haskell

Tegenwoordig begrijpen steeds meer mensen wat met vergeven bedoeld wordt. Al is er nog steeds een grote groep mensen die een eigen oordeel over vergeven heeft. Begrijpelijk, omdat velen van ons voortkomen uit generaties waarbij zij het woord ‘vergeven’ geleerd hebben als iets dat gegeven of verkregen werd. Door de gunst van God, de kerk, in gratie de Gods, enzovoorts. Iets wat buiten jezelf lag en te maken had met schuld, straf en boetedoening. De moderne tijd leert ons inmiddels dat vergeven hier niets mee te maken heeft. En we leren steeds meer dat we het in onszelf moeten vinden in plaats in de buitenwereld. Vanuit mijn eigen trauma’s, die al bij mijn geboorte zijn begonnen, heb ik nooit geleerd mijn emoties eigen te maken of gevoelens te accepteren. Pijnlijke ervaringen, de dieptepunten, chronische ziektes hebben mij gedwongen om vertrouwd te raken met emoties en mijn lichaam. Wanneer iemand zegt dat ik géén goede vergevingscoach zou kunnen zijn raakt dit mijn oude kernovertuiging “ik ben niet goed genoeg”.  Ik zou mezelf kunnen verdedigen maar een oordeel bij een ander haal je niet zomaar weg. Daar kiest iemand zelf voor. Dus ik vergeef mijzelf dat ik heb geloofd dat iemand mij kwaad kon doen zodat ik me weer verbind met de liefde in mezelf, mijn Ware Zelf. Al het andere is niet waar. “Keur je het zomaar goed wanneer je vergeeft, ben je niet boos erover?” Ik voel ook boosheid, verdriet, angst en vreugde wanneer een grens of behoefte getriggert wordt door gedrag van een ander of een gebeurtenis. Emoties, gevoelens zijn de ingang om mijn kernovertuigingen te ontdekken en mijzelf te vergeven voor die gedachten. Het uiten van mijn boosheid wil zeggen dat ik mijn grens aangeef en ruimte maak voor mijn gevoel. Ik leer mijzelf kennen in mijn boosheid. Het zegt niets over het gedrag van de ander. Wanneer ik iemand hoor zeggen;” Zij maakt mij boos”, dan heeft die te onderzoeken wat precies geraakt wordt. Dus boosheid helpt me trouw te zijn aan mezelf en ook deel te kunnen nemen in relaties met anderen en de samenleving. Ja, ik pretendeer behoorlijk deskundig te zijn geworden in vergevingsprocessen én het begeleiden ervan. Ik ben geschoold door kennis en kunde, door vallen en opstaan. Ik heb mijn menselijke processen met al mijn ego-stukken. Én tegelijkertijd ben ik óók Liefde, Licht, Onschuld, Devine, Goddelijk, de Ziel. Juist door authentiek te zijn met al mijn gevoelens denk ik congruent te zijn met de titel die ik aangenomen heb. En wanneer anderen ánders van mening zijn, een oordeel hebben, zullen zijn niet bij mij aankloppen. Hun weerstand naar vergeving de weerspiegeling van mij als persoon is te groot. Dan is er nog niet de ruimte om bij henzelf die weerstand in kwetsbaarheid te onderzoeken. Ieder op zijn eigen tijd, dat is het leven. Een rups wordt geen vlinder wanneer je de cocon openbreekt van buitenaf. Wil een vlinder de vlinder zijn waarvoor het bedoeld is, dan breekt die zelf de cocon open. Ben je wél nieuwsgierig geworden naar mij en mijn werk?  Dan ben je van harte welkom voor een vrijblijvend gesprek met me.

“Iedere dag en iedere minuut in iedere dag, en ieder ogenblik dat in iedere minuut besloten ligt, herleef je slechts het ene ogenblik waarop de tijd van de angst de plaats van liefde innam.” ~Een Cursus In Wonderen