coachsessies - Ben kan niet scheiden

UIT DE PRAKTIJK: 

Ben kan niet scheiden van zijn vrouw

Onlangs had ik een mooie sessie met een man, ik noem hem maar even Ben, die na veertig jaar huwelijk wil scheiden en niet kan kiezen tussen echtgenote en vriendin. Daar kun je wat van vinden maar dat hecht ik geen waarde aan. Iets in Ben is ontstaan waardoor hij dit dilemma doormaakt. Hij houdt van zijn vrouw waar hij vertrouwt mee is, voelt liefde voor de vriendin waar hij zich een betere man voelt.

"Ik wil mijn vrouw niet in de steek laten. Zij is vergevingsgezind maar ik denk niet dat we gelukkig zijn als ik blijf. Ik kan haar gewoon niet achterlaten." We gaan op zoek waar dat vandaan komt, naar dat ‘iets’ wanneer hij iemand in de steek laat.

Verstikkende relaties
 
Als kind is hij voor het ouderlijk gezin gaan zorgen. Zijn vader was vaak van huis voor werk en zijn moeder stond er dan alleen voor waardoor hij als kind niet met vriendjes kon spelen. Hij leerde de last van zijn moeder te dragen die het gezin in haar eentje probeerde te runnen. Met de emotionele afwezigheid van zijn moeder en fysieke afwezigheid van zijn vader, de hunkering naar erkenning, ging hij uitermate zijn best doen om ‘ertoe te doen’ voor zijn ouders. Later heeft hij in zijn huwelijk zelf werk gekozen dat hij veel van huis was, vaak wekenlang. Deze afwezigheid in de relatie werkte voor hem; met één been in de relatie staan gaf hem onbewust de oplossing dat hij niet de last volledig hoefde te dragen die hij als kind ervaren heeft. Tegelijkertijd was dit ook een relatie vorm die hem geleerd was.

De volledige last dragen van zijn ontrouw neemt hij door voor zijn vrouw te blijven zorgen zoals hij voor zijn moeder zorgde. Zijn overtuiging is zijn hele leven lang al; als ik ‘het’ draag dan doe ik er toe. ‘Het’ kon als vele verschillende taken worden ingevuld, ook op zijn werk. Zo nam hij graag verantwoordelijkheden in zijn werk die eigenlijk bij een ander hoorde. Toen hij gepensioneerd werd was hij fulltime thuis en voelde zich leeg raken en minder waard. Zijn vrouw heeft een eigen persoonlijk proces en patronen waardoor ook zij hem niet kon geven wat hij nodig had, de erkenning. Niet geleerd hoe hij zijn eigen behoeftes moest aangeven bij zijn vrouw is hij gevallen voor een ondernemende zelfstandige vrouw. Een vrouw die zelf geen samenleving wilde aangaan, een eigen leven leidde en dus 'veilig' voor hem was; met één been in de relatie was voor hem veilig én er lag geen claim bij hem. Toen ik hem vroeg wat hij zou doen als hij ‘vrij’ was en zijn vriendin met hem een samenleving wilde, wist hij het niet.

 
Autonome keuzes maken

Ben heeft te leren wat van hem en van de ander was. Hij kon leren zijn last van hem af gooien zodat hij niet voor iedereen verantwoordelijk hoeft te zijn. Ieder heeft zijn of haar eigen last te dragen in het leven. Hij mag gaan erkennen dat hij als kind tekort kwam in zijn kind behoeftes die door zijn ouders vervuld had moeten worden en zijn verlangen om onbevangen te spelen met vriendjes. De erkenning is belangrijk om te helen naar volwassenwording anders blijf je kindprocessen uitwerken in relaties. Dan kan er werkelijk gevoeld worden wat de eigen behoefte was en is én welk verdriet het gemis nog steeds kan geven. Na de erkenning hiervoor kan ook Ben transformeren naar relaties met gelijkwaardige verbindingen.

Ben heeft de kracht gevonden om een keuze te maken. Een keuze die hij maar uitstelde en  die goed voor hemzelf is. Waarbij hij de last kan dragen die alleen voor hem bedoeld is. De last was de oneigenlijke verantwoordelijkheid die hij nam voor de (ook onbewuste) beperkende overtuigingen en onvrede van zijn vrouw, de verwachtingen van zijn vriendin en herinnering aan zijn moeder. Hij wil eerst zichzelf leren vinden waarin hij zichzelf gaat dienen. De scheiding is er daardoor toch gekomen en kunnen hij en zijn vrouw verder na de rouwfase. De rouwfase die al jarengeleden  was ingezet maar bleef maar haken doordat ze stilstonden in de driekhoeksverhouding. De rouwfase kan alleen afgerond worden wanneer er keuzes worden gemaakt. Daarna zal er ruimte zijn om zichzelf te vergeven voor zijn aandeel in het leed van de relatie.

Zelfliefde begrijpen
 
Mensen hebben soms gedragingen die niet wenselijk (of zelfs kwetsend) voor een ander zijn en vanuit een eigen onbewuste overleving zijn ontstaan. Om met schuld en schaamte om te kunnen gaan is er zelfvergeving nodig. Meer begrip voor de oorsprong voor de eigen overleving, voor het verleden, voor gedragingen van opvoeders. Er is bereidheid nodig om meer inzicht in de eigen levenservaringen te krijgen. We kunnen pijn niet blijven ontwijken, we hebben deze te omarmen om pijn te kunnen helen. Pijn verdwijnt niet zomaar maar duiken in vele vormen weer op in het leven. Te herkennen als het lot of geluk. De impulsen, gedragingen, woorden en beelden die we ervaren is de geheime taal die spreekt over de pijn die we meedragen. Staan we open om onszelf te verbinden de redenen achter de angsten en symptomen, dan zijn we ook in staat ze op te lossen.