Hoe ik door dans aan het ontwaken ben.
Billy Jean van Michael Jackson, ik herinner me nog hoe ik als negen jarige met mijn jazzballet groepje uit een klein dorp de uitvoering deed. Ik was in mijn element. Zo verlegen en introvert als ik was, zo moedig voelde ik me in de dans. Het was wel spannend op het podium met mijn faalangst. Mijn denken kon me vroeger behoorlijk in de weg zitten waardoor het spelen met de muziek in de schaduw bleef. Ik leerde toen dat ik ergens goed in kon zijn.
Ik was twaalf toen ik naar de jeugddisco kon. De dansvloer was mijn podium. Ik kleedde me met de laatste mode en voelde de R&B en Motown muziek door mijn lijf stromen. De aandacht van de jongens was fijn maar het zorgde wederom dat ik meer met pasjes en mijn uiterlijkheden bezig was dan naar mijn lijf en de muziek te luisteren. De disco’s bleven jarenlang mijn ‘redding’ om wél sociaal deel te nemen maar ik niet in gesprekken hoefde te gaan. En mijn populariteit bleef niet achter omdat ik wel aardig kon dansen.
Jarenlang danste ik niet meer. Ik kreeg een gezin en mijn lijf was vooral ten dienste van geboortes en fysiek werk. Tot ik ging scheiden en op salsa les ging. Alsof ik dit nooit zou kunnen verleren ben ik als een speer gegaan. Ik voelde de Zuid Amerikaanse klanken en mijn lichaam zweefde over de dansvloer. Ik hield ervan me te laten leiden. Met de ogen dicht in de armen van een gedreven leider. Die zichzelf meestal wilde bewijzen in zijn leiderschap. Ik leerde dat er veel leiders waren die niet het echte contact maakten. Bezig met hun eigen ego en onzekerheden. Juist omdat ik me zo goed kon afstemmen met de muziek en de ander voelde ik of er verbinding met mij was of dat ik ‘gebruikt’ werd.
Ik nam afscheid van de salsa nadat ik er geen lol meer in had. Ik was namelijk les gaan geven waarbij ik andere vrouwen met ladystyling leerde om meer in hun lijf te kunnen komen en hun vrouwelijkheid te tonen. Hierdoor werd ik als dé lerares gezien en gingen de alfa mannetjes zichzelf nog meer bewijzen en uit contact met mij. De verwachtingen lagen hoog bij hen en ik wilde niet presteren. Toen ben ik bij de Argentijnse tango gegaan. Deze wereld bood dezelfde sociale evenementen als de salsa feesten, salons genaamd. Het was nog leuker dan ik in de salsa ervaren had. Ander soort mensen, ander soort contact. Ik was ook een stukje ouder geworden.
De Argentijnse tango leerde me om heel goed in mijn eigen centrum te staan en bewust te zijn van de vloer onder me. Hoe mijn voeten contact gingen maken met de dansvloer en ik contact behield met mijn lichaam. Het is een dans die alles zegt over mijn communicatie met de ander en met jezelf. Je bent leider en volger tegelijk. Je bent in contact met de ander vanuit je hartstreek. Niet vanuit de armen of benen. De ledematen volgen vanzelf wanneer de intentie uit het hart komt. Hier leerde ik om volledig bij mezelf, de ander en met de muziek te zijn. Bijna Tantrisch. Al waren hier ook genoeg leiders te vinden die vanuit hun denken aan het dansen waren. Het opmerkelijke was dat hun wijze van dansen dan ook overeen kwam met de wijze van communiceren aan de bar. Vertelden ze veel over zichzelf met weinig aankijken, dan waren ze sturend en dwingend op de dansvloer. Hun techniek kwam uit het hoofd waar ik met mijn hart wilde dansen.
In de jaren dat ik met spiritualiteit en zelfontwikkeling vorderde, leerde ik te dansen zonder de afhankelijkheid van een leider. Ik kon met mezelf dansen zonder me te schamen. Bij een concert of een dansfeest genoot ik in mijn eentje en zo nu en dan werd ik gestoord door iemand die voor me kwam dansen en me ‘zielig’ alleen vond staan. Een aanname die meer iets over de ander vertelde. Ik leerde in de Biodanza, Ecstatic Dance, Tantric Dance, enzovoorts, vanuit mijn innerlijke kracht en verlangen te dansen. Ik was vanuit mijn denken naar mijn hart gekomen. Ik leerde écht in contact te zijn met een (dans)partner. Maar ook om het contact bewust te verbreken wanneer ik alleen wilde zijn. Dit kunnende had ook haar weerspiegeling in mijn omgeving met wie ik in contact was.
In Massachusetts nam ik deel aan de Qoya -retraite, een dans-yoga vorm. (‘Qoya classes are based on the idea that through movement we remember’). Een week lang leerden we met dans te communiceren met onszelf, ons lijf. We leerden energie op te wekken en te ontladen. We leerden onze vrouwelijkheid in kracht en kwetsbaarheid lief te hebben. De bewegingen maakten alles los. Ik heb Qoya toegepast in mijn vergevings-retraite aan de deelnemers en dan zie ik hoe blokkades geruimd worden om tot diepere pijnen te komen. Je lichaam in de dans raadplegen is zo’n krachtige manier waar wij het lichaam in de westerse wereld hoofdzakelijk inzetten voor contact maken met de buitenwereld. Wanneer ik mijn binnenwereld wil voelen dan is mijn huiskamer een prima dansvloer.
Ons lichaam is één grote container van onze belevenissen en gevoelens. Trauma’s die als blokkades in het lijf blijven zitten, onbewuste gedragingen die geheimen willen verbergen, emoties die verborgen blijven door de denkkracht en wilskracht. Overtuigingen die de natuurlijke bewegingen beïnvloeden en chronische ziektes kunnen veroorzaken. Wat ik geleerd heb is dat mijn voertuig, mijn lichamen (fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel) de juiste energie en aandacht nodig heeft om mij te vervoeren, te ontroeren en in contact te zijn met mijn Ware Zelf, Liefde.