Het nut van nutteloosheid

Ik zag een oud dagboek van me vanochtend en las mijn ervaringen uit het jaar 2011. Ooit wil ik alle verhalen nog eens in een roman verwerken.

Toen was ik in retraite op Lerab Ling bij Sogyal Rinpoche. Naast vele wijze lessen van de Lama heb ik ook veel geleerd van een Engelse man, toen in de 70 en helaas inmiddels overleden, John. We vonden elkaar tijdens de maaltijden en we deelden veel van onze verhalen. Het deed me vaak denken aan Eat Love Pray waar Julia Roberts de vriendschap met de oudere man Richard in de Ashram had. We vermeden de meesten want die deelden vooral de lessen die zij mentaal hadden opgeslagen uit de Boeddhistische lessen. John en ik deelden verhalen uit het hart, kwetsbaar en vanuit ervaring.

Tijdens mijn verblijf, zoals normaal is in Boeddhistische gemeenschappen , kreeg ik een taak. Ik mocht bij de eetzaal de badges controleren voor de maaltijdrondes. Ik begon de taak heel serieus te nemen maar al gauw frustreerde het mij. Ik was de controlpost al snel zat. Het had geen zin om daar te staan, vond ik. Ze liepen gewoon voorbij of moesten alleen even iemand binnen spreken. Ik wilde ook geen gedoe veroorzaken en liet het maar gaan. Ik voelde me nutteloos en niet gezien.

Op een middag ben ik naar de leiding gegaan en mijn frustratie gedeeld. Ik vroeg me af of het zin had. Ze begeep me, zei ze, " Maar het is gewoon fijn dat er iemand staat waar ze op kunnen bouwen", legde ze uit. Ik voelde me schuldig dat ik het gemeld had. En alleen omdat ik me niet gezien voelde.

Tijdens het avondeten zag ik John en vertelde ik hem mijn ervaring over de controlepost en mijn gesprek met de leiding. De frustratie zat er nog. En wat John toen zei kwam binnen. "Je kan juist leren je nutteloos te voelen. Is dat niet de essentie van deze ervaring?" Het kwartje viel en ik nam me voor de volgende dag nutteloos te zijn.

De volgende ochtend stond ik weer bij de controlepost en besloot om alleen maar naar iedereen te glimlachen. En ik vertrouwde op de eerlijkheid van de mensen die binnenkwamen. Ik liet mijn badge goed zien zodat ze konden zien dat ze op me konden bouwen. Ik voelde me veel meer behulpzaam en nuttig omdat ik de regel losliet. Daardoor 'zag' ik de mensen. Ik glimlachte vriendelijk en keek ze in de ogen in plaats van naar de badges te zoeken. ik zag de diversiteit van mensen, de vriendelijkheid of soms een verdriet. Mijn positie voelde als bevoorrecht dat ik zoveel mensen mocht ont-moeten en ze een fijne maaltijd kon wensen. 

Ik leerde van deze taak dat 'nutteloos zijn' óók een taak kan zijn. Niet de drang dat je ertoe moet doen of iets moet presteren. Gewoon, aanwezig zijn. 

Dit was één van Sogyal Rinpoche's lessen. Aanwezig zijn is in alles de meest dankbare taak. In alles wat ik vandaag de dag doe oefen ik in het aanwezig zijn. Ook al is het steeds meer een uitdaging met alle digitale snelheden.

Kalm zijn alleen is niet voldoende. Want je gedachten zijn de wortels van alles.

Met de intentie vanuit je hart wordt je blik naar de buitenwereld vol van liefde. Een mooie herinnering waar ik vandaag weer op kan bouwen.

R.I.P. John